“Plan hayali olabilir ama isimler gerçek…”

Türkiye’nin AB ile ilişkilerinden sorumlu bakanı Egemen Bağış bakın neler demiş:

“Ben stadyuma biraz erken gittim ve stadyum dolarken ne düşündüm biliyor musunuz? Balyoz Darbe Planı’nı düşündüm. Nedir o planın ana unsurlarından biri hatırlayalım: İsimleri tespit edilenler stadyumlara doldurulacak. O planda Olimpiyat Stadı’nın rolünü anımsamak içimi ürpertti. Muhtemelen hem tribünleri hem de sahayı dolduracaklardı… Plana hayali denilebilir. Ama nedense tutuklanacakların isimleri gerçek. Listede adı olan Cengiz Çandar gerçek, Ali Bayramoğlu gerçek, Mustafa Karaalioğlu gerçek. Ve biz Balyoz Planı başarıya ulaşsa tutuklularla doldurulacak stadyumda U2 konseri yapıyoruz. O planda adı olmayanlar var. O plan uygulamaya konsaydı hedeflerden biri de bizlerdik. Ama bizim adımız yok. Neden? Ben söyleyeyim, adı olmayanlar stadyuma kadar bile götürülmeyip bir köşede infaz edilecekti de ondan. Stadyuma doldurulacaklar ne olacaktı? Stadyumlar da idam sahaları olacaktı.”

Egemen Bağış’ın buradaki ifadelerinden hangisi en vahimi?

Hayali bir plan üretenlerin tutuklanacaklar listesine hayali değil de gerçek isimler koymuş olmalarını anlamlı bulmasının mantıksızlığı mı?

Henüz başlamamış bir davadaki iddiaları doğru kabul edip, masumiyet karinesini çiğnemesi mi?

Yoksa üzerine idam senaryoları ekleyerek kendisinin bir köşede infaz edileceğini söyleyecek derecede mağduriyet edebiyatı yapması mı?

Aslında en vahimi bu kişinin Türkiye’nin (hem de AB müzakerecisi) bir bakanı olması.