Balyoz Davası 47. Celse Duruşma Tutanağı – 18 Ağustos 2011

47. Celse duruşma tutanağını okumak için buraya tıklayın. Bu celsede Mustafa Aydın Gürül, Turgay Erdağ, Taylan Çakır, Ayhan Gedik, Ahmet Türkmen, Ali Semih Çetin, Muharrem Nuri Alacalı, Şafak Duruer ve Utku Arslan savunmalarını yapıyor.

11 no.lu CD’nin içinden çıkan EK-B.doc’daki listede adı geçtiği ve EK-K.doc Word belgesinin altında isim ve rütbesi belirdiği için Balyoz davasında sanık olan ve “Mahkeme”ce tutuklanan Turgay Erdağ’ın savunmasından bir bölümü buraya taşıyoruz:

“Organize bir suç örgütü ürünü olan ve sadece sahte dijital verilere dayanan bu suçlamalar nedeni ile şu anda bu konuşmayı yapmak zorunda kaldığım için üzüntü duyuyorum.

Bu davanın adını duyduğum Şubat 2010 tarihinden bugüne kadar birçok şey gördüm, birçok şey göremedim. Birçok şeyi de görmeyi çok istedim. İzninizle bunları sizlerle de paylaşmak istiyorum.

Daha başlangıçta yani 25 Şubat 2010 tarihinde sorgu için Beşiktaş Adliyesi’ne gelip Soruşturma Savcısının karşısına oturduğumda, bir plan olduğu iddia edilen kağıtlar gördüm.

Ortada bir plan göremedim.

İsmimin geçtiği söylenen bir kağıt daha gördüm.

Bunun ciddiye alınacak bir yanını göremedim.

Savcının, benim hazırladığımı söylediği bir liste gördüm.

Savcıya bunu benim hazırladığımı nereden anladınız diye sordum.

Altında adınız yazılı dedi. İmzam var mı, göremedim dedim.

Ne imzası, yazılı bir kağıt bile bulamadık. Her şey dijital dedi.

Ben ortada belge falan göremedim.

Savcının odasında bana herhangi bir bilgi verilmedi. Dışarıda beklemeye başladım.

Bazı televizyon kanallarının alt yazılarında tutuklanma istemiyle mahkemeye sevk edildiğimi gördüm.

Sabaha karşı çıkarıldığım mahkemede Yargıç, kararı yüzüme karşı söylemedi.

Mahkeme salonu dışında beklerken bazı televizyonların altyazılarından kararı gördüm, tutuklanmışım.

Mahkemenin verdiği kararı sonradan bir kağıt üzerinde gördüm.

O ana kadar kimler hakkında dava açılacağına, kimlerin tutuklanacağına ilişkin kararların bazı televizyon kanalları tarafından verildiğini düşünüyordum.

Beşiktaş Adliyesi’nde o gün hukuku aradım göremedim.

Mış gibi yaşamaya mecbur bırakılan güzel ülkemde hukuk varmış gibi tutuklandım. Oysa hukuk askıya alınmıştı.

Çevreme bakındım. Ortada askeri bir darbe falan da göremedim.

Temmuz 2010’da iddianamenin kabulü ile birlikte 102 kişi hakkında yakalama kararı çıktı.

Yalnızca ben değil, neredeyse bütün ülke bu kararda sadece hukuka değil kanuna da uygunluk aradı, göremedi.

11 Şubat 2011 gecesi eşi benzeri zor bulunan hukuksuzluk örneği bir toplu tutuklama kararı ile tekrar tutuklandık.

Bu kararda da hukuku aradım, göremedim. İnsan hakları aradım, göremedim.

Ben ne soruşturma ne de kovuşturma aşamasında hukuku henüz göremedim.

Gördüğüm şeylerde var elbette.

Soruşturma Savcılarının sadece bizleri suçlayacak bilgilere itibar ettiklerini, lehte delilleri görmezlikten geldiklerini, lehte delil içeriklerini aleyhte anlam ifade edecek şekilde iddianameye yazdıklarını gördüm.

Ekleriyle birlikte binlerce sayfalık iddianamenin çok kısa bir sürede Yargıçlar tarafından okunup kabul edildiğini gördüm.

Mahkeme Başkanının davanın başlamasına iki gün kala değiştirildiğini gördüm.

Tutuklama kararı verilirken, Mahkeme salonunda yan yana oturduğumuz insanlar hakkında kaçak muamelesi yapılarak yakalama kararı verildiğini gördüm.

Yakalama kararı verilen o insanların kendilerini tutuklatabilmek için nasıl günlerce mücadele verdiklerini ve tutuklanmayı başardıktan sonra nasıl rahatladıklarını gördüm.

Yargılama sürecinde delillerin savunma tarafına ısrarla verilmediğini gördüm.

25 Şubat gecesi de, 11 Şubat gecesi de tutuklandığımızda, kararı bir hukukçu olarak içine sindiremeyen ve çok ağrıma gidiyor diyerek ağlayan, hukuka inançlarının kalmadığını üzgün sözlerle söyleyen avukatlar gördüm.

Çocuklarına ve anne babalarına morali ve sağlıkları bozulmasın diye tutuklu olduklarını, hapiste olduklarını aylarca söyleyemeyen onurlu askerler gördüm.

Babalarını göreve uğurlarken anlayışla davranan ama hapishanedeki açık görüşlerden sonra onların kucağından ayrılmakta zorlanan asker çocuklarını gördüm.

Onurlu asker ailelerin gözyaşlarının birbirine karıştığını gördüm.

Kapalı görüşte çok sevdiği babasına dokunmak isteyip elini ona uzattığında eli aradaki soğuk cama çarpan, camın bir köşesine başını yaslayarak hıçkıra hıçkıra ağlayan 11 yaşındaki oğlumu gördüm.

Bir yıl sonra oğlumun baba aksi ispat edilene kadar herkes balyoz sanığıdır özdeyişini geliştirdiğini gördüm.

Genelkurmay Başkanının, Yüksek Askeri Şura toplantısından iki gün önce, “şu anda 173’ü muvazzaf 77’si emekli olmak üzere 250 General, Amiral, Subay, Astsubay ve Uzman Jandarma Çavuş hürriyetlerinden yoksun olarak tutuklu bulunmaktadır. Tutuklamaların, evrensel hukuk kaidelerine, hakka, adalete ve vicdani değerlere uygun olarak yapıldığını kabul etmek birçok hukukçunun da ifade ettiği gibi mümkün değildir” diyerek, istifa ettiğini gördüm.

Ne yazık ki, Mahkeme Heyeti gördüklerimin ve göremediklerimin artık telafisi de mümkün değildir.

Birde görmek istediklerim var.

Mahkemenin benim de Mahkemem olduğuna ilişkin bir uygulamasını görmek istiyorum.

Savcıların benim de Savcılarım olduğunu anlayacağım bir uygulamasını görmek istiyorum.

İnsanı insan yapan, vicdan denilen şeyi görmek istiyorum.

Her mesleğe başlarken edilen yeminler vardır. Hukukçularında böyle bir yemini olduğunu sanıyorum, bu yeminin gereğini görmek istiyorum.

Ben 10. Mahkeme Heyetinden bir tek şey talep ediyorum.

Adına yargılama yaptığınızı belirttiğiniz, Yüce Türk Ulusu adına, hukuk adına cesaret.

Hukukun sadece bir yorum meselesi değil, aynı zamanda bir cesaret ve yürek işi olduğunu değerlendiriyorum. Mahkemeler, hiçbir kurum, dogmatik inanç, siyasi hareket, baskı ve tehdidi altında olamaz.

Baskı mahkemenin dışından olabileceği gibi Yargıç ve Savcıların kendi iç değerler ve inanç sistemlerinden kaynaklanıyor da olabilir.

Kaynağı nereden olursa olsun her türlü baskıya ve zorlamaya karşı Türk Silahlı Kuvvetlerinde istenmeyen subayların tasfiyesi ve bazı subayların terfii ettirilmesi amacı ile hukukun bir araç olarak kullanıldığı kuşkusundan kurtulabilmemiz için, uygar ülkelerde tek başına hukuki bir kanıt olarak kabul edilmemesine rağmen, sadece dijital verilerle her vatandaşının suçlanıp yargılanabildiği, hatta tutuklanabildiği melez demokrasiye sahip bir ülke olma utancından kurtulabilmemiz için, şu anda salonda bulunan ve yaşamında ilk kez bir mahkeme gören, 12. yaş gününü biraz sonra duruşma arasında bu salonda kutlayacağımız oğlumun da, güzel ülkemizin diğer bütün çocuklarımızın da kinden, nefretten, düşmanlıktan, öç alma duygusundan uzak, birinci sınıf bir ülkede, gerçek bir demokraside özgürlük içerisinde, bir hukuk devletinde ülkesine ve devletine güvenerek büyüyebilmeleri için cesaret talep ediyorum Mahkemenizden.

Bedeli ne olursa olsun cesaret.

Söyleyeceklerim bu kadardır.”